این نویسنده درباره این رمان گفت: تم محوری این رمان مواد مخدر، مصرف‌کنندگان آن و تاثیرات اجتماعی آن است. برای نوشتن رمان من دو سال تحقیقات میدانی انجام دادم، تلاش من این بود که بدون سفارش و پیش داوری بر مبنای آنچه پیدا کردم، اثری را در این زمینه بنویسم.

وی افزود: این رمان از زاویه دید یک معتاد به روایت می‌پردازد و البته تاکید دارم که مواد مخدر همه اصل و محور این رمان نیست و موضوعاتی دیگری هم در رمان به چشم می آید اما شاید این مساله بیشتر به چشم مخاطب بیاید.

منایی ادامه داد: من از کودکی در محله‌ای بزرگ شدم که استفاده از موارد مخدر یک امر روزمره و ساده بود. من سعی کردم با این رمان دینی ادا کنم به آنهایی که دیدم از روی غفلت دچار اعتیاد می‌شوند و جانشان را هم برایش می‌دهند و اگر هم جان ندهند تاوان‌های سنگینی برایش می‌پردازند، از سوی دیگر مساله بعدی من در این رمان به نوعی بازنمایی وضعیت اجتماعی در سال‌های دهه شصت هم بود.

این نویسنده در ادامه با اشاره به حجم بالای رمان خود گفت: من وسواس زیادی روی زبان و تحلیل شخصیت‌هایش دارم. این رمان کار زبانی سخت و زیادی را می‌طلبید و باید هر کدام از شخصیت‌هایش زبانی منحصر به فرد می‌یافت در عین حال خلق این زبان خاص ممکن بود که منجر به نوعی ممیزی شودو لذا باید به شکلی دست به خلق اثر می‌زدم که هم این زبان حفظ شود و هم از دام ممیزی رها شوم. این کار و نوشتنش در نهایت امر سختی بود و امیدوارم باعث دگرگونی مورد نظر در محتوا و ساختار شده باشم.

وی همچنین در پاسخ به سوالی درباره حجم بالای رمان و امکان ریزش مخاطب به همراه آن گفت: من رمان را با ریتم بالا شروع کردم و با خودم قول دادم تا انتهای کار ریتم را حفظ کنم و اجازه ندهم که متن از ریتم بیافتد. به همین خاطر در رمان با کات‌های زیادی مواجهیم و بافت زبانی اثر نیز ما را از ملال وکسالت به دور می‌کند.

این رمان به دلیل محتوای خاص خود از سوی ناشر برای مخاطبان بالاتر از ۱۶ سال توصیه شده است.